Weg met die schreeuwende ouders!

Het is weer even volop in het nieuws; ouders die zich niet kunnen beheersen bij de sportwedstrijd van hun kinderen! Nu blijkt er een jongetje de dupe van te zijn… en dit is wat ik er van vind!

Oeps… beetje fanatiek

Onze oudste zit op basketbal; een leuke sport. Qua omvang niet te vergelijken met voetbal of hockeyverenigingen in Nederland, het is wel wat kleiner en waarschijnlijk daardoor ook wat gemoedelijker. Toch merk ik dat ik best fanatiek kan zijn en hem aanwijzingen wil geven. Maar hij heeft geluk; de ouders zitten boven en ze horen ons dus niet roepen!! Met als gevolg dat je vooral tegen jezelf aan het roepen bent en ach, laat dan maar hihi.

Onpartijdig zijn

Af en toe moeten ouders ook helpen, bijvoorbeeld bij het noteren van de punten en scores. Dan zit je wel beneden, vlakbij de spelers. Ik heb dit pas een keer gedaan en dacht, zo, dan kan ik hem even aanmoedigen! En toen hij dus een mooie pass maakte riep ik enthousiast ‘Goed zo Alec, kom op!”. Er was nog een andere moeder die met de punten hielp en zij herinnerde mij er even subtiel aan dat wij op dit moment onderdeel van de scheidsrechter waren en dus… ONPARTIJDIG! Euh… oeps! Ze had natuurlijk helemaal gelijk!! De rest van de wedstrijd heb ik mij netjes gedragen hihi.

Dan maar schorsen

En dan het verhaal van het jongetje dat dus niet meer op de club mag komen. Blijkbaar hebben de ouders al diverse waarschuwingen gehad; en heeft het geen zin gehad. Dan is het kind misschien wel de dupe, maar wie is er dan verantwoordelijk? De ouders toch zeker?! Zij hadden zich gewoon moeten gedragen! Aanmoedigen mag best, maar wel met respect voor elkaar! Ik klap ook wel eens voor de tegenpartij als zij een mooi doelpunt (heet dat zo bij basketbal?!) maken; dat is toch knap?! En natuurlijk baal ik al ‘wij’ hebben verloren, maar ja dat hoort erbij!
Ik begrijp dus wel dat ze het jongetje van de club hebben gestuurd en ik hoop dat de ouders er heel snel van leren!!