Zoooo… vanaf nu kan ik dus mee praten over nierstenen. Niet echt een fijn onderwerp kan ik je vertellen. Maar goed, laat ik bij het begin beginnen!
Beetje last van mijn rug
Het begon allemaal een paar weken geleden op een donderdag. Ik ging gewoon lekker werken, maar kreeg ‘s morgens een beetje last van mijn rug. Ik dacht nog, ik zal wel verkeerd gezeten hebben ofzo of ik ben het niet gewend om te staan in de winkel. Ik nam een paracetamol en heb die dag gewerkt.
Rond 17.00u haalde ik de kinderen op, maar ik had nog steeds pijn. Echt pijn, want ik heb nog tegen een leidster van de bso staan klagen hihi. Maar goed, naar huis en koken maar, het leven gaat door. 😉
Heel erg pijn
Dat koken is mij nog net gelukt, maar zelf heb ik niets meer gegeten. Ik ben gelijk onder de douche gegaan en de mannen aan zichzelf overgelaten. Als ik hoofdpijn of last van mijn schouders heb, dan helpt een warme douche vaak wel. Maar dit keer niet… het leek wel erger te worden! Ik ben mijn bed ingedoken, met pijnstillers natuurlijk, maar ik bleef heel erg pijn hebben. Ik kon ook niet stil liggen en moest zelfs een aantal keren overgeven! Lekker dan, dacht ik, ik zal wel de griep hebben ofzo. En dat kwam mij natuurlijk helemaal niet uit!!
Even klagen
Rond 21.30u belde ik mijn moeder; gewoon even om te klagen dat ik echt pijn had en niet lekker was. Daar heb je moeders voor, toch 😉 Leo probeerde ook wel te helpen, maar ja, wat moet je doen. Tijdens het gesprek kreeg ik weer een pijnaanval, dus ik gaf de telefoon aan Leo. Zij spraken ondertussen af dat Leo de HAP ging bellen, ze vertrouwden het voor geen meter. En dat als ik naar de HAP zou moeten, dan zouden mijn ouders komen oppassen op de kinderen. Want ja, die lagen lekker te slapen 🙂
Naar de HAP
Leo belde de HAP en al snel nam ik het gesprek over. Ik vertelde het verhaal en ze vroeg of ik stil kon blijven liggen. Nu zul je denken, wat een rare vraag! Maar dat was precies de juiste vraag; als ik zo’n pijnaanval had, dan kon ik niet stil blijven liggen!! Ik was helemaal blij met deze vraag; zij begreep mij. Ze vroeg hoe snel ik in het ziekenhuis kon zijn. Dus ik vroeg een beetje bleu… Moet ik naar het ziekenhuis komen dan? ‘ja, ik denk dat je nierstenen hebt’. Euh…. daar was ik wel even stil van! Maar ik had zo’n pijn!! Leo belde snel mijn ouders, waarna Leo en ik naar de HAP gingen, ik met een spuugbak op mijn schoot.
Ben ik zwanger?
Bij de HAP moest ik mijn urine inleveren en daarna was ik vrij snel aan de beurt. Er was geen twijfel mogelijk; ik had last van nierstenen. Dit constateerde hij aan de hand van mijn pijn en omdat er bloed in mijn urine zat. Ik vroeg het nog of hij het zeker wist; was ik niet misschien zwanger? Dat was niet de planning, maar ja, ik had toevallig in die week wat rare verhalen gehoord van mensen die dachten dat ze met nierstenen naar het ziekenhuis gingen en met een baby thuis kwamen. Ja echt! Ik wilde dus wel even het zekere voor het onzekere nemen hihi. Hij heeft dus ook een zwangerschapstest gedaan, maar ik was niet zwanger. Gewoon nierstenen! Ik kreeg een prik met een flinke dosis pijnstilling en mocht weer naar huis. Heerlijk!!
Een echo
De dag erna had ik nergens meer last van, zo raar! Ik moest naar de huisarts, die mij verwijs naar het ziekenhuis. Een paar dagen later (op mijn verjaardag!!) moest ik een echo laten maken en dat terwijl ik niet zwanger was hihi. Ze wilden weten waar de niersteen zat. Maar helaas konden ze het met de echo niet goed genoeg zien, dus ik moest gelijk door naar het ziekenhuis om een foto te laten maken. Dit was zo gebeurd en ik kreeg te horen dat ik vrijdags de dokter moest bellen.
Een beetje groot
Maar in plaats van dat ik vrijdags de dokter moest bellen, werd ik woensdags al gebeld door de dokter. Met de mededeling dat ik een dag later in het ziekenhuis werd verwacht bij de uroloog… verder niets. Ok…. Dan schrik je toch wel een beetje. Een dag later zat ik daar dus en wat bleek, mijn niersteen was nogal groot. Ongeveer 1 cm en voor een niersteen is dat dus (blijkbaar) heeel groot. Die zou ik niet gaan uit plassen en ze konden hem ook niet vergruisen. Die moest onder narcose weggehaald worden. Ik vroeg nog optimistisch ‘dat is dan zeker een dagopname?’, maar nee. Ik moest zelfs een nachtje blijven slapen…
Inmiddels ben ik onder het mes geweest…. dit verslag volgt snel 🙂
