Gisteren was het een trieste dag voor Utrecht, met een aanslag waarbij drie mensen om het leven gekomen zijn. De afgelopen tijd zijn er meer aanslagen geweest, maar als het dan in jouw eigen koude kikkerlandje is, dan komt het toch wel een stuk dichterbij…
In de buurt
Zelf wonen wij niet echt in de buurt, maar mijn broer, schoonzus, neef en nicht wonen in Vleuten en dat is dus wel een stuk dichterbij. Toen ik van de aanslag hoorde stuurde ik een berichtje en toen bleek dat mijn neef en nicht niet naar huis mochten, maar op school moesten blijven. Net als heel veel andere kinderen in Utrecht. En dan is het toch echt even schrikken, als je niet kunt gaan en staan waar je wilt. Dat je niet gewoon jouw kinderen kunt halen en dat je geen idee hebt wat er nog gaan gebeuren.
Wat vertel jij
Al aanslagen in de wereld, ze zijn zo onwerkelijk; waarom doen mensen dat?? Ik kan er met mijn hoofd niet bij en kan mij er zo boos om maken! Ook iets lastigs; wat vertel je de kinderen? Ze hebben een leeftijd dat ze wel degelijk iets meekrijgen van het nieuws; vooral de oudste. Daarbij is het nu in de buurt van hun neef en nicht; wat het nog dichterbij maakt. Mijn ervaring is dat er op school ook veel verteld wordt en ze kijken bijvoorbeeld ook het Jeugdjournaal. Zo kwam de oudste dus ook al thuis met het nieuws over de aanslag in Australië van afgelopen week. Daarom vond ik dat ik dit nieuws ook moest delen.
Hoe vertel je het nieuws
Op de website van Wij Jonge Ouders had ik al eens gelezen waar je op moet letten bij het brengen van dit nieuws; en dat je zeker ook niet op alle details in moet gaan. Dus ook zeker niet het gewone journaal aan zetten; dit is veel te veel informatie. Het Jeugdjournaal kan een goed alternatief zijn, op hun website staat ook hoe je als kind met het slechte nieuws om moet gaan. Dit zijn belangrijke tips. Ik vertel het liever zelf, omdat je dan weet wat je zegt. Anders horen ze het bijvoorbeeld als eerste van vriendjes en wie weet wat voor een verhaal hij er van heeft gemaakt!
Hoe reageerden ze
Vanmiddag vertelde ik het ze dus, toen ze uit school kwamen. De oudste had wel al iets gehoord van een vriendje dat tussen de middag thuis had gegeten. Ik heb nog wat verteld, en ze vonden het vervelend. Vooral dat hun neef en nicht op school moesten blijven haha. De ernst van de zaak zagen ze dit keer dus niet echt in en ach, dat is misschien maar goed ook.
