Vandaag weer een Flashback Friday van mij. Ik zat pas oude foto’s terug te kijken en ik stuitte op de foto’s van mijn dochter in het ziekenhuis. Daar heeft ze in januari 2013 3 dagen in gelegen. Ze was toen 5 jaar.
Buisjes
Mijn dochter was al heel klein meisje eigenlijk niet vaak ziek. Nadat ze begon op de basisschool viel het ons en de juf wel op dat ze slecht hoorde. Ik ben toen met haar naar de huisarts gegaan en die constateerde dat er veel vocht en vuil achter haar trommelvliezen zat. Even aangekeken, neusspray gekregen. Na dat we een aantal keer met dit probleem bij de huisarts waren geweest, leek het hem toch het beste om naar de KNO arts te gaan. Deze besloot dat er buisjes nodig waren om alle viezigheid eruit te krijgen, zodat ze weer goed zou kunnen horen. Zo gezegd, zo gedaan. Maar als ik alles van te voren had geweten dan had ik er nooit aan begonnen.
Ellende
De buisjes werden dus geplaatst en jeej, ze hoorde ons weer luid en duidelijk. Maar toen begon de ellende pas. Ze zat nog op zwemles en na twee weken mocht ze weer zwemmen. Twee dagen nadat ze gezwommen had, rook ik dat haar oor heel erg stonk. Geen pijn, maar de volgende dat kwam er heel veel vuil en viezigheid uit. Op naar de huisarts en ze kreeg weer een kuur en neusspray en ga zo maar door. Het ging van kwaad tot erger, zwemmen ging eigenlijk gewoon niet zonder een oorontsteking te krijgen. We hebben ook regelmatig bij de KNO arts gezeten, omdat het gewoon niet ophield.
Kerstvakantie
Ook in de kerstvakantie van 2012 was het weer raak, oorontsteking. Ik weer naar de huisarts en ze kreeg een antibiotica via drankje voorgeschreven. Na ruim een week was de kuur op, de ontsteking nog net zo heftig. Het pus en vuiligheid bleef stromen. Weer naar de huisarts, deze schreef nu oor druppels voor. We gingen op maandag, als het donderdag niet verbeterd was, moest ze naar het ziekenhuis toe. Het fijne, maar ook lastige is dat mijn dochter geen pijn aangeeft bij de oorontstekingen. Terwijl dit echt pijn moet doen, maar ze heeft een hele hoge pijngrens. Toen zij dinsdag dus begon te gillen dat het zo pijn deed, raakte ik wel even in paniek. Wat nu? Aangezien de huisarts altijd dicht is op dinsdag heb ik gelijk de KNO arts gebeld en de situatie uitgelegd. De volgende ochtend mochten we komen. Poeh he, dat heb ik geweten.
Opgenomen
De KNO arts was dus heel erg boos, de ontsteking was veel te ver door gegaan en ze moest gelijk worden opgenomen in het ziekenhuis. Ze zou zo snel mogelijk naar de OK gebracht worden om daar haar oor schoon te maken. Ja, die had ik dus even niet aan zien komen. We werden naar de kinderafdeling gebracht, er werd bloed afgenomen en ze kreeg een infuus. Even later was het zover, richting de OK. Ach, wat was ze boos en verdrietig. Aangezien ik helemaal alleen was en ik haar met moeite in bedwang kon houden, werd ik geholpen door een hele lieve broeder. Eenmaal terug op zaal kregen we te horen dat ze echt moest blijven, ze kreeg een infuus met antibiotica. Ik mocht er wel bij blijven. Vreselijk om je dochter zo te zien liggen, aan het infuus en helemaal bleek en ziekjes. Uiteindelijk heeft ze dus drie dagen erin gelegen en hoorde ik later dat het echt kantje boord was. Nooit geweten dat een oorontsteking kan eindigen in hersenvliesontsteking.
De KNO arts heeft de huisarts ook nog boos opgebeld om te vertellen dat dit echt niet kon. De huisarts heeft mij ook nog gebeld en zijn excuses aangeboden. Hij vertelde dat hij een inschattingsfout had gemaakt, maar dat ik gelukkig zelf goed gereageerd had. De ontstekingen waren daarna nog niet voorbij, maar zodra ik maar dacht dat het weer foute boel was, stond ik weer bij de huisarts. Gewoon voor de zekerheid…!
