Er zijn van die moeders die echt engelengeduld hebben. Kunnen een half uur door hun knieën gezakt zitten om nogmaals aan hun kind uit te leggen dat ze vandaag echt niet kunnen spelen, want het bewuste kind heeft zwemles. Helaas heeft dat kind er geen boodschap aan en dramt lekker door. En moeders, die blijft rustig en kalm. Ik daarin tegen zou na de derde keer al gesnauwd hebben: omdat ik het zeg!
Kort lontje
Ik heb dus helaas een kort lontje, ik zou echt willen dat het anders was. Maar het is eenmaal zo. Zo kan ik echt uit mijn slof schieten, als een van mijn kinderen niet gelijk doet wat ik vraag. Grrr, dan doe ik het zelf maar brom ik dan naar ze. En later denk ik vaak wel, was dat nou echt nodig. Het zijn tenslotte nog maar kinderen, maar ik verwacht van ze dat ze gewoon naar mij luisteren. Het temperament herken ik ook bij mijn zoontje, dat kan dus behoorlijk botsen.
Engelengeduld
Wat ik dus wel heel vreemd vind van mijzelf is dat ik in mijn werk wel het geduld van een engel heb. Al 9 jaar werk ik als verzorgende in de thuiszorg en mijn geduld word daar toch echt regelmatig op de proef gesteld. Dan vraag ik mij toch wel eens af, waarom kan ik mij hier wel beheersen en schiet ik bij mijn kinderen om de stomste redenen uit mijn slof? Heeft dit dan misschien met een vorm van macht te maken? Naar mijn kinderen toe heb ik toch een soort macht, die ik in mijn werk niet kan gebruiken. Deze mensen zijn tenslotte volwassen en laten zich gewoon niet commanderen voor een broekie van begin 30.
Zelf denk ik dat het ligt aan het feit dat ik de mensen in mijn werk niet dagelijks zie en ik hooguit een half uurtje bij ze thuis ben. Het is voor mij dan dus geen moeite om te bedenken dat ik zo weer weg ben, dus laat ze maar even kletsen. Apart blijft het wel en ik wens toch regelmatig dat ik thuis ook wat meer engelgeduld zou hebben…..
Reacties zijn gesloten