De 20 weken echo, voor de meeste mensen is dit zo leuk dat je vergeet dat het een medische echo is, waarbij ook minder leuke dingen naar boven kunnen komen. Bij onze 20 weken echo met de jongste was dit helaas het geval… Gelukkig is het allemaal goed gekomen, maar graag deel ik dit verhaal met jullie.

Pretecho

Tijdens onze eerste zwangerschap wilden wij graag het geslacht weten van de baby en dat wilden wij dit keer weer. Blijkbaar was ik nog ongeduldiger als de eerste keer en ik kreeg Leo zover om met 17 weken een pretecho te laten doen. En ‘eindelijk’ wisten wij het; een jongen! Tijdens de echo zei ze duidelijk dat het geen medische echo was en dat was voor ons natuurlijk geen probleem. De 20 weken echo stond ook gepland, maar laten we eerlijk zijn; eigenlijk ga je er niet vanuit dat er iets verkeerd is…

Twintig weken echo

Een week of 3 later hadden we dus de 20 weken echo voor ons binkie! Misschien toch wat spannend, je weet het tenslotte maar nooit. We liepen al in het ziekenhuis vanwege mijn bloeddruk en na de echo zouden we gelijk een afspraak met de gynaecoloog hebben.
Tijdens de echo gaan ze natuurlijk een heel rijtje af met dingen die gecheckt worden, terwijl je als leek eigenlijk alleen maar kan bewonderend kan kijken. Maar al snel viel het op dat het hartslagje niet regelmatig was. Eerst ging ze even naar de rest kijken, later zou ze hier weer naar kijken. Dus ze ging het rijtje verder af; gelukkig zag verder er alles goed uit! Alleen het hartjeslagje bleef onregelmatig. Ze gaf aan dat de gynaecoloog dit verder met ons zou bespreken. Ze vertelde het allemaal vrij rustig en ik maakte mij dus ook niet echt zorgen.

Direct doorgestuurd

Toen we bij de gynaecoloog waren gaf ze al snel aan dat we ons geen zorgen hoefde te maken over de onregelmatigheid van de hartslag, maar dat ze toch het zekere voor het onzekere wilde nemen en ons wilde doorsturen naar het Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam. Just in case.  Of we gelijk door konden, ze wisten dat wij kwamen. Dat is dan toch wel even schrikken…!

Dus wij naar Rotterdam toe, gelukkig niet zo heel ver weg, maar wel superdruk. Het was ook nog eens een crime om te parkeren en we moesten een heel eind lopen. Toen we er waren moesten we natuurlijk nog een half uurtje wachten voordat we aan de buurt waren. Wat een groot ziekenhuis trouwens, wel wat anders als ons eigen ziekenhuis waar we anders onder controle zijn…! Van het wachten werd ik nog zenuwachtiger, maar ja niets aan te doen.

Uitgebreid onderzoek

Toen we eindelijk aan de beurt waren kregen we nogmaals een 20 weken echo, alleen nu door een arts en hij keek extra uitgebreid naar het hartje. Wel knap hoor, zoveel als ze kunnen zien. In principe was was gelukkig goed, maar het hartje was nog steeds onregelmatigheid nog goed te horen. We hoefden ons gelukkig geen zorgen te maken, deze variant kwam vaker voor en 99% van de baby’s groeien er tijdens de zwangerschap overheen.

Heel veel controles

Het is fijn om te horen dat 99% erover heen groeit, maar voor de zekerheid moest ik wel iedere week terug naar het ziekenhuis om de hartslag te laten controleren. Dat vond ik dus wel dubbel, aan de ene kant zeiden ze ‘maak je geen zorgen’, maar blijkbaar was het wel serieus genoeg om mij iedere week terug te laten komen. Met alle liefde heb ik dat gedaan natuurlijk en iedere keer hoopte ik dat het deze keer goed was. Maar helaas, in al die weken was het maar 1x regelmatig en die keer erna weer niet. Dit gaf toch wel veel zorgen, of je nu wilt of niet.

 

De geboorte van ons lieffie

Uiteindelijk ben ik 2,5 week voor de uitgerekende datum ingeleid omdat ze dachten dat ik zwangerschapsvergiftiging had en dat vond ik ook wel heel erg dubbel. Voor mij was het beter dat hij nu zou komen, maar zelf had ik hem liever even laten zitten. Je wist maar nooit hoe het met het hartje zou gaan. Ze verzekerden mij dat het écht geen kwaad kan voor de baby en dat het echt nodig was. Dan moet je daar maar op vertrouwen he.

Helemaal goed

Het inleiden was even een gedoe, maar verder ging de bevalling heeel soepel… Ryan was er eindelijk! Al vrij snel na de geboorte kwamen ze een hartecho maken (als ik het goed onthouden heb)… met van die plakkertjes op zijn lichaam. En jippie, helemaal goed! Wat een opluchting, écht!
Uiteindelijk moesten wij nog een keer bij de kinderarts extra terugkomen, waar hij weer helemaal goed gekeurd is! Gelukkig hoort hij dus bij die 99%, maar ik vond het best wel even spannend…