Sorry, dat ik je huilend achterliet…

Mijn jongens gaan naar de kinderopvang sinds ze klein zijn; dus je zou denken dat ze wel wat gewend zijn. Helaas lijkt dit niet het geval en meer dan eens heb ik ze huilend achter moeten laten… Dat is best even slikken…

Op het kinderdagverblijf

Op het kinderdagverblijf hadden ze er allebei wel een handje van; heel aanhankelijk zijn als ik weg wilde. Het vreemde is dat ze het heel erg naar hun zin hadden, met leuke vriendjes/ vriendinnetjes en leuke leidsters. Als ik ze kwam halen waren ze ook altijd nog druk in de weer én denk maar niet dat ze dan mee naar huis gingen hoor. Ze moesten altijd nog wel wat afmaken. Als ik binnenkwam terwijl ze net iets nieuws gingen doen, bijvoorbeeld kleien, oh, dan kon ik helemaal boze blikken verwachten. Of ik dan niet eerst even broer of broertje kon halen van de andere groep. Maar hoe leuk ze het ook vonden; ‘s morgens was het regelmatig weer een drama…

Op de buitenschoolse opvang

Op de bso is het natuurlijk wat anders, want je brengt ze zelf niet naar de bso toe. De jongens moesten allebei ook wel erg wennen toen ze voor het eerst naar de bso gingen, maar gelukkig ging het vrij snel beter. In de vakantie is het alleen drama. Dat was het eerst met de oudste, toen hij 4 en 5 was. Van te voren begon hij dan al dat hij niet wilde en als we daar waren dan liet hij mij ook echt niet gaan. Hij bleef dan altijd om mij heen hangen en huilen… vreselijk zielig. Voor iedereen….

Ik wil bij mama blijven

Deze vakantie is het feest met mijn jongste, die nu 5 is. Ook hij begint al ver van te voren dat hij niet wil, hoe leuk het ook is. Want ja, de spelletjes zijn wel leuk en het spelen in het park is leuk en de vriendjes zijn leuk. ‘Maar ik ben gewoon liever bij jou!’. Ahhh… Als ik dan zeg dat ik moet werken om centjes te verdienen ‘…maar ik kan ook werken en mijn centjes aan jou geven…’ Het maakt niet uit welk argument je gebruikt; hij wil gewoon bij mama blijven. Niet bij papa, bij mama… Vanmorgen heb ik hem dus weer huilend achtergelaten… met zijn broer ernaast. Die weet inmiddels hoe verdrietig ik er van word én dat het gewoon een leuke dag wordt op de bso. Een leuke dag waarop papa en mama moeten werken en die daarna weer tijd hebben om leuke dingen te doen.

Ook bij Ikea enzo

Het ligt trouwens niet aan de bso, pas waren wij bij de Ikea, waar hij bij Smalland mocht spelen. Die oudste mocht niet, die was te groot, dus hij moest alleen. Geen probleem; hij was helemaal enthousiast! Maar nog geen minuut nadat ik mijn pieper had gekregen ging hij alweer af. Ik dacht dat het wel een foutje zou zijn, maar nee, hij was helemaal overstuur en wilde niet meer…
In dezelfde week was het de Witte Tent week bij ons in het dorp, waar ze iedere dag 2 uur kunnen knutselen, spelletjes doen enzo. Zijn broer was al lekker aan het spelen, maar hij ging écht niet blijven. Hij wilde gewoon met mama mee…

Mijn gebroken hart

Bij een Ikea of Witte Tent heeft hij geluk; daar ga ik hem niet overstuur achter laten. Dat vind ik niet eerlijk naar de kinderen die er wel gewoon rustig zijn. Maar bij de bso heeft hij pech, hij moet! De leidsters pakken het op zich goed op, maar mijn hart breek gewoon als ik hem zo moet achterlaten. Ik hou mijn hart ook vast voor volgende week, als de school weer begint. Daar had hij ook moeite mee, maar dat moet natuurlijk ook gewoon. Ik ga toch maar eens kijken wat ik er verder mee kan… Tips zijn meer dan welkom!

Inmiddels zit hij op de bso natuurlijk gewoon weer lekker te spelen; hij is gelukkig nooit lang verdrietig. En in die tijd ben ik aan het werk, met mijn gebroken hart… Sorry jochie, dat ik je huilend achter liet…