Je kent het vast wel: je gaat lekker op vakantie, klaar om te ontspannen en nieuwe dingen te zien. En dan gebeurt het: je komt een stel tegen. Prima natuurlijk. Maar daarna zie je ze weer… en weer… en nog eens. Het lijkt wel of ze je hele vakantie meereizen.
In het begin lach je er nog om, maar na de vijfde keer voelt het bijna alsof je elkaar stiekem aan het volgen bent. En toch, ergens is het ook grappig: vakanties hebben altijd die kleine toevalligheden waardoor de wereld ineens een stuk kleiner lijkt.
Lissabon, de stad die steeds kleiner werd
Toen we een paar dagen in Lissabon waren, viel het me voor het eerst echt op. Bij het inchecken in ons hotel stond er een stel naast ons. Niet heel bijzonder, gewoon even vriendelijk knikken en klaar. Maar de volgende ochtend zaten ze aan het tafeltje naast ons bij het ontbijt. Toeval.
Totdat we ze diezelfde middag weer tegenkwamen bij de tram naar Belém. En later, bij het klooster, stonden ze opnieuw voor ons in de rij. Op dat moment begon ik me serieus af te vragen of ze ons misschien volgden. Of wij hén. Het werd bijna een soort spelletje: waar zouden we ze de volgende keer tegenkomen? Spoiler: bij het diner.
Center Parcs, waar je elkaar niet kunt ontlopen
Of wat dacht je van die keer bij Center Parcs. Je zou denken: groot park, veel huisjes, genoeg plekken om je eigen gang te gaan. Maar nee hoor. Al bij het uitladen van de koffers kwamen we weer zo’n “vakantiestel” tegen.
De volgende dag zwommen we in het subtropisch zwembad en wie dreef er een paar meter verderop? Precies. Bij de bowlingbaan ’s avonds, daar waren ze ook. En toen we een dag later naar het restaurant liepen, zaten ze net aan hun toetje. Ik kon bijna voorspellen dat we ze ook bij de supermarkt zouden zien. En jawel, bij de kassa stonden ze voor ons in de rij.
Disneyland Parijs, ongemakkelijk vertrouwd
Misschien nog wel erger; als je bekenden tegenkomt in je vakantie! Dat heb ik ook wel eens gehad; vaker zelfs in Disneyland Parijs. Daar loop je dan, helemaal in je eigen bubbel, te wachten bij Big Thunder Mountain… en ineens hoor je je naam. Draai je je om, staan er bekenden achter je in de rij!
Natuurlijk is het gezellig om even bij te praten, maar eerlijk is eerlijk: soms voelt het ook een beetje ongemakkelijk. Je bent zó ver weg van huis, en toch kom je die ene buurvrouw, collega of verre kennis tegen. Dan kun je de rest van de dag bijna niet meer om elkaar heen, want wat je ook doet, je ziet elkaar weer bij een attractie of ergens in Main Street.
Herkenbaar?
Ik vind het altijd een grappig fenomeen. Je denkt op vakantie dat je anoniem ergens rondloopt, maar vaak kom je toch steeds dezelfde mensen tegen. Soms voelt het bijna alsof je samen een draaiboek hebt afgesproken.
En eerlijk gezegd vraag ik me altijd af: zouden zij dat ook over ons denken?
