Vanaf het moment dat ik Downton Abbey ontdekte, was ik verkocht. Alsof je een groot landhuis binnenstapt waar drama, humor en romantiek moeiteloos door elkaar lopen. Jarenlang keek ik trouw de serie, en toen kwamen er ook nog films. Eerlijk: ik heb ze allebei met een big smile gekeken. De eerste film was vooral een feest van herkenning, maar de tweede film, A New Era, vond ik echt een heerlijke film.
Mijn favorieten (en ja, ook om naar te kijken)
Mijn hart lag altijd bij Matthew en Mary. Die twee samen waren zó mooi, met hun botsingen en liefde. Mary is sowieso mijn ultieme Downton-favoriet: scherp, stijlvol en altijd net een beetje te direct. Heerlijk! Ook Edith en Bertie vind ik een geweldig stel: Edith eindelijk gelukkig, dat gun je haar toch? En dan Tom Branson… tja, die is gewoon een fijn karakter. Ook om naar te kijken, laten we eerlijk zijn 😉.
Wat ik ook bijzonder vind: hoe de personages echt meegroeien met de tijd. Van de Eerste Wereldoorlog en de roaring twenties tot de opkomst van de auto’s, jazzmuziek en zelfs het idee dat vrouwen meer zeggenschap krijgen. Je voelt de geschiedenis door hun levens heen stromen, en dat maakt het allemaal zo levensecht.
Violet en Isobel: de koningin van de one-liners
En dan die scènes met Violet en Isobel samen. Wat een gouden duo! Ik heb zó vaak hardop gelachen om Violets opmerkingen. Favoriet? “I don’t argue, I explain.” Echt een uitspraak die ik op een tegeltje zou willen, en eerlijk gezegd: hij past ook perfect bij mijn oudste.
In de laatste film moesten we afscheid nemen van Violet, en inmiddels is actrice Maggie Smith ook in het echt overleden. Wat zal ze gemist worden – Downton Abbey zonder Violet voelt toch een beetje kaal. Haar scherpe tong, maar ook haar zachte hart, maakten haar onvergetelijk.
De films: warm weerzien en nieuwe verhalen
De eerste film vond ik leuk, maar de tweede film bracht voor mij echt die oude magie terug. Het Franse landhuis, de filmploeg die in Downton logeert, de kleine intieme momenten tussen de personages… ik zat er helemaal in. Het voelde alsof je weer even onderdeel was van hun wereld.
Wat me vooral raakte in de films, is dat de makers het lef hadden om ook afscheid te nemen. Personages veranderen, mensen sterven, en toch blijft de familie overeind. Het is precies die mix van melancholie en hoop die Downton Abbey zo tijdloos maakt.
Stiekem vergaap ik me ook aan de acteurs zelf
Naast de serie en films vind ik het geweldig om de acteurs in het echte leven te zien. Op premières, in interviews, gewoon in hun eigen outfits: ik vergaap me er echt aan. Dat geldt trouwens vooral voor staf, zoals Anna en Daisy! En heb je wel eens gezien hoe Mrs. Hughes en Mrs. Pattmore er in het dagelijkse leven uitzien! Onherkenbaar; ik zou ze op straat zo voorbij lopen. Geweldig gewoon!
Op naar The Grand Finale
En nu dus nog één keer terug: Downton Abbey: The Grand Finale. Alleen die titel al! Natuurlijk verwacht ik drama, familie-intriges, een snufje humor en waarschijnlijk ook een traan of twee. Want eerlijk is eerlijk: na meer dan tien jaar met de Crawleys wordt dit afscheid pittig.
Wat ik hoop? Dat Mary weer de sterke spil van het verhaal is, dat Edith nog één keer straalt naast Bertie, en dat Tom en Lucy hun nieuwe leven vol trots laten zien. En ergens diep vanbinnen hoop ik dat er toch een kleine knipoog naar Matthew komt. Gewoon, voor de oude fans onder ons. De film kan wat mij betreft niet snel genoeg komen. Downton Abbey voelt als een warme deken waar ik steeds weer naar terugkeer. Straks is het echt goodbye… maar in mijn hart blijft het altijd een vrolijk “welcome back”.
